خبرآنلاین: جری استیلر، کمدین و پدر بن استیلر، بازیگر مشهور هالیوودی در سن ۹۲ سالگی بر اثر مرگ طبیعی درگذشت. جری استیلر بازیگر و کمدین آمریکایی و پدر بن استیلر در سن ۹۲ سالگی درگذشت. بن استیلر ۵۴ ساله در اولین ساعات روز دوشنبه ۱۱ می در صفحه توئیترش نوشت: «متأسفانه باید بگویم که پدرم، جری استیلر، با مرگ طبیعی از دنیا رفت.
 او پدر و پدربزرگی فوق‌العاده بود، و همسری وفادار برای «آن» تا حدود ۶۲ سال. دلمان برایت تنگ می‌شود. دوستت دارم پدر.» او اولین بار در سال ۱۹۵۴ با موزیکال کمدی «سیب طلایی» در برادوی ظاهر شد و در سال ۲۰۰۱ نامزی دریافت گرمی را هم کسب کرد. استیلر و همسرش آن میرا در سال ۲۰۰۷ در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود یک ستاره دریافت کردند.
 

فارس: گیتاری که «کرت کوبین» آهنگ افسانه‌ای «آنپلاگد» را با آن خلق و اجرا کرد با برآورد فروش یک میلیون دلاری به حراج گذاشته می‌شود. حراجی «جولین» اعلام کرد گیتار مارتین D-18E تولید سال ۱۹۵۹ که کوبین برای پخش زنده سال ۱۹۹۳ با آن نواخت، به فروش می‌رسد.
سال گذشته در اکتبر ۲۰۱۹ ژاکت کش باف سبز زیتونی این خواننده و نوازنده گیتار در حراجی به قیمت ۳۳۴ هزار دلار به فروش رسید. اکنون گیتار آکوستیک پانک راک که 5 ماه قبل از مرگ او در اثر «Unplugged» آنپلاگد نیروانا استفاده شد، به حراج گذاشته می‌شود. این گیتار پیش بینی می‌شود حدود ۱ میلیون دلار در حراج در ماه ژوئن به فروش برسد.

فیلم طلا بازگشت پرویز شهبازی بعد از «مالاریا» به سینمایی است که از او انتظار داریم. یک درام پرکشش که به شیوه شهبازی آرام آرام روایت می‌شود و زیر پوست تماشاگر می‌رود. از همان سکانس‌های ابتدایی تنش را در فیلم می‌شود حس کرد. یک گریز کوتاه به زندگی هر کدام از کاراکترها که فکر می‌کنیم در همه طول فیلم همراه هم خواهند بود اما شبیه «دربند» شهبازی از میان آنها قهرمانش را انتخاب می‌کند و فیلم را با او به پایان می‌رسانیم. شخصیت‌ها به تدریج شکل می‌گیرند و شبیه فیلمنامه‌های دقیق شهبازی اطلاعات درباره هر کدام در روند فیلم به مخاطب داده می‌شود. منصور این‌بار کاراکتر بدبیار جهانی است که شهبازی ترسیم‌اش می‌کند. شخصیتی که تا آن نقطه نهایی فیلم کامل با او نمی‌توانیم همراه بشویم. منصور ضربه را در همان سکانس آخر به مخاطب می‌زند. در اجرا هم «طلا» فیلم تر و تمیزی از کار درآمده. استاندارد است. مثل «عیار ۱۴» یا «دربند» از لحاظ بصری شگفت‌انگیز نیست اما چند تا سکانس خیلی خوب دارد از جمله سکانس رفتن به پناهگاه یا سکانس پایانی جنگل که قدرت کارگردانی پرویز شهبازی را بار دیگر به رخ می‌کشند. نکته ویژه بقیه سکانس‌ها فقط تمپوی فیلم است. ضرباهنگی که در ساده‌ترین اتفاقات فیلم هم باعث می‌شود هیجان در دل تماشاگر نفوذ کند. با شناختی که از قدرت شهبازی در کارگردانی دارم به نظرم «طلا» پتانسیلش را داشت که از لحاظ اجرا فیلم جسورانه‌تری باشد. اما مشکل فیلم از انتخاب بازیگرانش می‌آید. بازی هومن سیدی در نقش منصور خوب است. مهرداد صدیقیان و طناز طباطبایی و حتی نگار جواهریان هم استاندارد هستند اما فیلمی یک‌جور روحیه آشوب و عصیان کم دارد که در متن قصه وجود دارد اما در فضای فیلم درنیامده است و به نظرم بخش بزرگی از این ماجرا به حضور این بازیگران حرفه‌ای برمی‌گردد.
اگر به جای این چهار نفر یا حداقل به جای منصور و دریا شهبازی از استعداد خودش در معرفی چهره‌های تازه به سینمای ایران استفاده می‌کرد، مثل کاری که در «نفس عمیق» یا «دربند» انجام داد یا حداقل بازیگرانی در فیلمش حضور داشتند که دست به شمایل‌شکنی می‌زدند شبیه حضور خوب و غریب پوریا پورسرخ یا کامبیز دیرباز در «عیار ۱۴»، اتمسفر فیلم «طلا» به سبک بهترین فیلم‌های پرویز شهبازی آنارشیستی‌تر می‌شد. این افسارگسیختگی جسورانه چیزی است که الان فیلم «طلا» کم دارد و با حضور چند چهره جوان قطعاً بخش زیادی از این ماجرا حل می‌شد. «طلا» اما تا پایان ریتم و هیجانش را حفظ می‌کند. اشارات کوچک روی چیزهایی مثل کوله‌پشتی که بعد تصویر دراماتیکی پیدا می‌کند جزو استعدادهای ویژه پرویز شهبازی است. شخصیت‌هایی که تا پایان کامل کنش‌هایشان را درک نمی‌کنیم اما با آنها همراه می‌شویم باز هم جزو نکاتی است که پرویز شهبازی جزو معدود فیلمسازانی است که می‌تواند به تصویر بکشد. داستانک‌های مربوط به همه کاراکترها را مثل «دربند» خیلی مینی‌مال و گذرا مطرح می‌کند. هر فیلم دیگری بود احتمالاً خیلی بیشتر روی ماجرای حاملگی دریا مانور می‌داد یا برای حل مشکل پول لیلا زمان بیشتری صرف می‌شد. شهبازی اما همه این‌ها را شبیه سنگ بنای اولیه می‌چیند تا به طلا برسد. طلایی که آینده‌اش مهم است. آینده‌ای مبهم که قرار است آن سوی مرزها رقم بخورد. جایی که شاید تقدیر یک خانواده بدبخت جور دیگری عمل بکند.
روند فیلم از شادی به اندوه، از محبت به تردید و خشم و درنهایت همدردی و دلسوزی خیلی خوب تاثیرش را می‌گذارد.
این نگاه تقدیرگرای شهبازی را در مورد قهرمانش دوست دارم. همان نگاهی که به کاراکترهای «نفس عمیق»، «عیار ۱۴»، «دربند» و حتی «مالاریا» داشت. تقدیر این آدم‌ها تباهی است. اینجا البته دو روزنه امید شهبازی برایمان باقی گذاشته است: طلا و کودکی که قرار است متولد شود.

همشهری آنلاین: نوید محمدزاده در فیلم جدید برادران جلیلوند نقشی چالش‌برانگیز را بازی خواهد کرد. با اعلام سازمان سینمایی مبنی بر بلامانع بودن شروع تولید فیلم‌های سینمایی، برادران جلیلوند پیش‌تولید اثر جدید خود با نام «شب، داخلی، دیوار» را به جریان انداختند. نقش اول مرد این فیلم را که فیلمنامه‌ای به قلم وحید جلیلوند دارد، نوید محمدزاده ایفا می‌کند. این دومین همکاری نوید محمدزاده با وحید و علی جلیلوند پس از فیلم «بدون تاریخ بدون امضا» است. بازی در نقش یک نابینا، چالشی جدید برای نوید محمدزاده خواهد بود. در خلاصه داستان فیلم آمده است: زندگی نابینایی به نام علی با ورود نابهنگام زنی متواری، آشفته می‌شود.... «شب، داخلی، دیوار» به کارگردانی وحید جلیلوند و تهیه‌کنندگی علی جلیلوند در حال حاضر در مرحله پیش‌تولید قرار دارد. مدیر روابط عمومی و مشاور رسانه‌ای فیلم نغمه دانش آشتیانی و امیرحسین بزرگ‌زادگان مدیر تبلیغات این فیلم هستند. «بدون تاریخ، بدون امضا» فیلم قبلی برادران جلیلوند در بیش از ۶۰ جشنواره بین‌المللی حضور داشته و موفق به دریافت ۴۳ جایزه معتبر جهانی، من‌جمله «شیر نقره‌ایِ بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر مرد» در هفتاد و چهارمین دوره «جشنواره فیلم ونیز» شد .

ایسنا: سپهر مؤمنی ایرد موسی این روزها مشغول ساخت انیمیشنی با موضوع دعوای زوجی میانسال بر سر برنامه تلویزیونی مورد علاقه‌شان است. تولید انیمیشن «سلاخی» به کارگردانی و تهیه‌کنندگی «سپهر مؤمنی» در روزهای قرنطینه خانگی همچنان ادامه دارد. این فیلم از تولیدات مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی است.
مؤمنی با اشاره به آغاز تولید این انیمیشن در بهار سال 98 گفت: در حال حاضر طراحی انیمیت‌های «سلاخی» به پایان رسیده و امیدواریم تا شهریور 99 این کار را آماده نمایش کنیم، هرچند که شیوع بیماری کرونا باعث شد ناچار به دورکاری شویم و نتوانیم کار جمعی و ارتباطی که در ابتدای تولید داشتیم را ادامه دهیم، اما در تلاش هستیم تولید کار به تعویق نیافتد. وی با بیان این که در ابتدای شکل‌گیری ایده، علاقه به ساخت انیمیشنی اکشن داشته، تصریح کرد: به دنبال ساخت اثری اکشن بودم که درگیری دو نفر را نشان دهد و در عین حال جنگ ابرقدرت‌ها و در نظر گرفته نشدن مردم در این جنگ‌ها را به تصویر بکشد؛ اما چون می‌خواستم این مبارزه را در بستری طنز به تصویر بکشم، دعوای زن و شوهری را برای تعریف داستان انتخاب کردم.
 

خبرآنلاین: شبکه یک مینی سریالی با فضایی معنوی و نگاه به مسائل اجتماعی در محله‌های قدیمی شهر تاریخی سمنان برای مخاطبان در شب‌های قدر آماده کرده است. مینی سریال «وقت صبح» با فضایی معنوی و نگاه به مسائل اجتماعی در محله‌های قدیمی شهر تاریخی سمنان تصویربرداری شده است. «وقت صبح» قصه روحانی جوانی را روایت می‌کند که در موقعیت انتخابی قرار می‌گیرد و این انتخاب، او را با چالش‌هایی مواجه می‌کند. قسمت اول این سریال شش قسمتی امشب ۲۳ اردیبهشت به نمایش در می‌آید. این برنامه که در مرکز صدا و سیمای سمنان و به سفارش مرکز سیمای استان‌ها تولید شده است، هر شب حوالی ساعت 15: 22 پخش می‌شود و ساعت 30: 1، 30: 10 و ۱۵ روز بعد بازپخش خواهد شد. تیتراژ پایانی این مجموعه را نیز علی مهدوی‌پور خوانده است. این ترانه با نام «وقت صبح» و با شعری از مولانا جلال الدین محمد بلخی است. کاوه خداشناس، نسرین نصرتی، کاظم هژیرآزاد، نگار حسن زاده، صدف بهشتی، سلمان خطی، محمد یگانه، پژمان یاوری، لی لی فرهادپور، حسین صفریان، پناه باقریان، آیسان والی از بازیگران سریال «وقت صبح» هستند.
 

محسن هاشمی با استقبال از ساخت مستند «شورش علیه سازندگی» گفت: مستند سازی از تاریخ معاصر در سال‌های اخیر برای جوانان حتی از کتاب هم اثرگذاری بیشتری دارد و فرهیختگان و عموم مردم با تماشای آثار مستند می‌توانند شناخت خود را در ارتباط با تاریخ معاصر بالاتر ببرند. رئیس شورای شهر تهران پس از تماشای مستند «شورش علیه سازندگی» که در ارتباط با اعتراضات مردم مشهد و اسلامشهر علیه جراحی بزرگ اقتصادی دولت سازندگی است، با مثبت دانستن این مستند اظهار داشت: اصولاً مستندسازی در ارتباط با تاریخ معاصر تجربیات گذشته را در ارتباط با مسیر آینده به رخ می‌کشد و می‌تواند بسیار مثبت باشد، اما نکته مهم داشتن نگاه منصفانه است و همه دیدگاه‌ها در آن باید یکسان مطرح شود که در مستند «شورش علیه سازندگی» این یکسان بودن دیدگاه‌ها وجود دارد و شاهد نقد غیرمنصفانه نیستیم.
براساس این گزارش، مستند «شورش علیه سازندگی» در واقع به دورانی اشاره دارد که دولت سازندگی بر اساس نیاز زمانه، دست به جراحی بزرگ اقتصادی زد؛ مهم‌ترین مساله آن دوران، موضوع آزادسازی قیمت‌ها بود که در سال‌های اولیه، پیامدهای مثبتی برای اقتصاد ایران به همراه داشت اما رفته رفته مساله ای که دولت با عنوان «تعدیل اقتصادی» از آن نام می‌برد به لایه زیرین جامعه و حاشیه، فشار زیادی وارد کرد و باعث شد در شهرهای مشهد و اسلامشهر در دهه ۷۰ شمسی اعتراضات وسیعی شکل گیرد. مصطفی شوقی کارگردان مستند «شورش علیه سازندگی» که اخیراً در اینترنت عرضه شده، در توضیح دلیل ساخت این اثر می‌گوید: «مستند شورش علیه سازندگی در واقع به دورانی اشاره دارد که دولت سازندگی بر اساس نیاز زمانه، دست به جراحی بزرگ اقتصادی زد؛ مهم‌ترین مساله آن دوران، موضوع آزادسازی قیمت‌ها بود که در سال‌های اولیه، پیامدهای مثبتی برای اقتصاد ایران به همراه داشت اما رفته رفته مساله ای که دولت با عنوان «تعدیل اقتصادی» از آن نام می‌برد به لایه زیرین جامعه و حاشیه، فشار زیادی وارد کرد و باعث شد در برخی از شهرها تحرکات اجتماعی شکل گیرد. شاید مهم‌ترین چالش مفهوم «عدالت» که از مهم‌ترین شعارهای انقلاب بود. طبقه اجتماعی محرومین و حاشیه نشینان که اتفاقاً از حامیان اصلی انقلاب بودند با برنامه تعدیل ساختاری به نوعی زیر چرخه‌های توسعه سازندگی در حال له شدن بودند و همین باعث شد که واکنش نشان دهند. من در مستند «شورش علیه سازندگی» در میانه روایت ایستاده‌ام و با طیف مخالفان سرسخت و موافقان شیفته دوران سازندگی گفت‌وگو کرده‌ام. شعار مستند این است؛ شورش علیه سازندگی، صدایی که دیر شنیده شد و دیده نشد! طعنه‌ای دارد به این که از آن دوران تصویر خاصی وجود ندارد و تاکنون کمتر درباره‌اش سخن گفته شده است».
این مستند ۸۰ دقیقه‌ای حاصل دو سال کار پژوهشی و تولیدی به کارگردانی مصطفی شوقی و تهیه‌کنندگی مهدی مطهر است که دوران ریاست جمهوری آیت‌الله هاشمی رفسنجانی را از سال ۶۸ تا ۷۶ شمسی روایت می‌کند.
 

«ویلابی ها» یک انیمیشن ساده به روایت یک گربه دوست داشتنی نیست؛ بلکه این اثر انیمیشن در ابعاد وسیعی نظام متمدن خانواده را ستایش و شکل امروزی آن را نقد می‌کند. کوری ایوانز در مقام کارگردان ثابت کرده است خانواده و نظام تربیتی آن را به خوبی می‌شناسد و دقیقاً می‌داند مسئله را چگونه طرح کند. داستان این چنین آغاز می‌شود: من یک ویلابی هستم، خانواده ما دارای ریشه و شجره نامه بزرگی است، اینم پدر و مادرم هستند، آن‌ها عاشق یک دیگر اند اما ...
 به روایت یک گربه
طنز نفوذ کرده در این اثر به عنوان یک متن انیمیشن نامه از غربت فرزندان خانواده‌ای در خانه خود حکایت می‌کند. چنین فاصله‌ای نه تقصیر فضای مجازی گذاشته می‌شود و نه تکنولوژی و جاذبه‌های امروزی آن بلکه عدم توجه والدین به خواستگاه فرزندان خود که در نهایت تعجب به یک دیگر عشق می‌ورزند باعث شده فرزند ارشد خانواده آن خانه را فضایی نا آرام و حوصله سر برد عنوان کند. از سوی دیگر روایت این داستان از زبان موجودی غیر انسانی باعث شده نگاه عاقل اندر صفیح طبیعت به انسان و تباهی سرنوشت آن شکل بگیرد. گربه از جایی به بعد وارد داستان می‌شود و مسیر داستان را به سمت خوشبختی تغییر می‌دهد. این جا است که روایت گر دانای کل به یک نیروی عملیاتی در داستان تبدیل شده و شخصیت‌ها را نجات می‌دهد. خانه‌ای با باغچه و دکوراسیون کلاسیک میان انبوه آسمان خراش‌های آن شهر نشان دهنده برخورد آینده محور کارگردان با مسئله‌ای است که مطرح می‌کند. گربه از روی بالکن یک آپارتمان امروزی اتفاقات داخل آن خانه را روایت می‌کند و در آخر او نیز عضوی از افراد آن خانواده می‌شود. در لحظات پایانی اثر شاهد آنیم که خانه تحت جاه طلبی امروزی بشر مورد تخریب قرار می‌گیرد، که بخشی از این پدیده گردن پدر و مادر است.
 فرشته
پرستار بچه‌ای که خود یتیم بوده و اکنون به دنبال خوشبختی یتیمان می‌گردد از سوی والدین بچه‌ها پیغامی مبنی بر تعیین تکلیف آنها را دریافت می‌کند. این موضوع که ویلابی ها جذابیت و خوشبختی را در یتیم بودنشان می‌بینند و مدام این واژه را تکرار می‌کنند امر خطرناکی است که غلفت شدید پدر و مادر از آنان را بازگو می‌کند. در همان ابتدای انیمیشن نیز گربه این تذکر را می‌دهد که اگر به دنبال تماشای یکی از آن داستان‌هایی هستید که همه چیز خوش و خرم کنار یک خانواده به پایان می‌رسد قصه ما اینگونه نیست. البته که کارکرد اصلی انیمیشن کاشت بذر امید و خوشبختی است و در پایان می‌بینیم بچه‌ها پس از یتیم کردن خود توسط یک بلیط مسافرتی خانواده جدیدی پیدا می‌کنند که علاقه و تمایلات شدیدی به در کنار هم بودن دارند. رئیس کارخانه آب نبات سازی که من رو یاد چارلی و خارخانه شکلات سازی انداخت و همچنین پرستار کودکان یتیم فرشته نجات ویلابی ها و همچنین قصه هستند. فرزندان به دنبال پدر مادر تا سردترین و مرتفع‌ترین منطقه می‌روند اما آنها به اندازه‌ای مشغولیات شخصی دارند که اطرافیانشان را فراموش می‌کنند.
 تداوم حافظه
ساختار انیمیشن‌های خانوادگی – ماجراجویی با گذشت زمان ادبی و ژانری در این حوزه سینمایی در حال تغییر است. دیگر شاهد فضایی شدیداً کودکانه با خطوطی مورب و دوار نیستیم بلکه میزان سن با متوسل شدن به رویکرد مدرنیته نسبت به نقاشی از خطوط تیز و بلند بهره می‌گیرد و سعی در خلق فضایی سورئال برای روایت‌های کلاسیک دارد. ترکیب این دو المان، فضایی دالی وار ترسیم می‌کند که اندیشه مؤلف را به سمت کشف حقیقت از دل تخیلی سورئال سوق می‌دهد. تداوم حافظه در «ویلابی ها» و همچنین «کلاوس» ثابت می‌کند تکنولوژی هر اندازه پیشرفت داشته باشد به پای یک صدم از تخیل و جاه طلبی هنرمند نمی‌رسد و او همواره در حال ساخت رویاهای ناتمام است. اگرچه این تداوم حافظه در آثار سالوادور دالی با ساعت‌هایی کش آمده و لهیده که در آن زمان حل می‌شود تعریف می‌شود، در این گونه از آثار انیمیشن نیز می‌توان با حل کردن تاریخ (به عنوان ریشه و اصالت) و میزان سن به چنین موضوعی رسید که انیمیشن «کلاوس» به مراتب بیشتر و بهتر از «ویلابی ها» عملکرده است.
 

این نوشتارنقد معمول یک مجموعه تلویزیونی نیست بلکه بیشتر واکاوی دلایل ارتباط برقرار نکردن سریال سرباز به کارگردانی «هادی مقدم دوست» است که در این شبها بعد از افطار از آنتن شبکه سه سیما در حال پخش است.
هربسته نمایشی برای تداوم و بقا خود نیاز به قُلابی دارد که مخاطب را به خود وصل کند، این یک قانون بدیهی و پایه در فیلمنامه نویسی است، حال در یک کلام می‌توان گفت سریال سرباز فاقد این قلاب است و بعد از 17 قسمت هنوز نتوانسته است دل تماشاگر را با خود همراه کند.
سریال سربازبرمحورزندگی یک زوج، یحیی (آرش مجیدی) و یلدا (الیکا عبدالرزاقی) پایه گذاری شده و اتفاقات ریز و درشت زندگی آنها و اطرافیانشان، دغدغه‌ها و مطالبات هر کدام از زندگی، سردی و گرمی رابطه این 2 نفر و تلاش وتقلاهای مدام آنها برای حفظ این رابطه را به تصویر می‌کشد. نکته بارزی که در مواجهه با این سریال از همان ابتدا خود را به رخ می‌کشد شیوه روایت و لحن متفاوت بیان داستان زندگی این شخصیت‌هاست، علی الخصوص با صدای راوی دانای کلی که درباره همه مورد حرف می‌زند از آنچه که در ذهن شخصیت‌ها می‌گذرد و یا پیامد اتفاقاتی که رخ داده است و حتی لج و لجبازی شخصیت‌ها و ...اگرچه این شکل روایت متفاوت است و در تلویزیون ما به این شکل تجربه نشده است اما نکته اینجاست که این تفاوت دلیل بر حُسن یا برتری در این سریال نیست. اتفاقاً همه ما شاید در زندگی روزمره خود آدمهایی چون یحیی و یلدا را در اطرافمان داشته باشیم مثلاً یحیی که پزشک است و در حال رفتن به سربازی اما هنوز رانندگی بلد نیست و نسبت به برخی مسائل زندگی کاملاً بی اهمیت برخورد می‌کند یا یلدایی که مدام به فکر ارتقا موقعیت و امکانات زندگی‌اش است و چنان غرق در خرید و داشتن یک خانه شده است که رابطه‌اش با یحیی تقریباً شبیه یک جهنم شده است و هیچ نقطه امیدی یا دلخوشی در آن دیده نمی‌شود. بله طبیعتاً هر کدام از ما چنین افرادی را دیده‌ایم و می‌بینیم ولی آنچه مهم است این است که این افراد وقتی در قالب یک مدیوم نمایشی ارائه می‌شوند باید آن حضورشان مخاطب را به دنبال کردن قصه وادارد. مخاطب را باید یک آنی، لحظه‌ای، قلابی از خط روایی داستان یا شخصیت‌ها به خود جذب کند تا ترغیب شود ادامه این مجموعه را پی گیرد، بداند که چه خواهد شد؟ رابطه این دونفر به کجا خواهد رسید؟ این لج و لجبازی یلدا و جواب ندادن تلفن و پیام‌های یحیی باید یک تغییری در روند داستان به وجود آورد. چرا یحیی چنین پیگیر کسی است که فقط از او شاهد غر زدن، امر و نهی کردن، اعصاب خوردی و ناراحتی است؟ ویژگی خاص یلدا چیست؟ یا برعکس چرا یلدا با یحیی دارد ادامه رابطه می‌دهد؟ این شخص بی خیالی که سربازی هم می‌رود برای خاطر آن است که پسردایی‌اش (شهاب) را همراهی کند؟ و ...
اگر تمام روند قصه را در قالب یک تله فیلم هم کوتاه کنیم چندان جالب نیست، حال اگر این اتفاقات 17 شب، و هر شب حدود 50 دقیقه را به خود اختصاص دهد و آش همین آش باشد و کاسه همان کاسه، دیگرواقعا چگونه می‌توان ازمخاطب انتظار داشت که رشته ارتباطش با سریال پاره نشود؟ متاسفانه سریال سرباز تمام سعی و تلاشش را می‌کند که مخاطب با آن ارتباط نگیرد و به محض این که قرار است مقداری مخاطب جذب داستان شود یک داستان فرعی یا اتفاقی بی اهمیت را پیش می‌کشد تا مخاطب را از ادامه داستان دلسرد کند و ترجیح دهد حتی کانال را عوض کرده و اخبار یا آگهی بازرگانی کانالی دیگر را تماشا کند.
حتی حضور بازیگرانی چون نیما شعبان نژاد (با سابقه طنز) و یا جواد خواجوی (اینفلوئنسر اینستاگرامی) هیچ کمکی به سریال نکرده‌اند. یک خبرهم منتشر شد که سریال «متهم گریخت» که همزمان در شبکه آی فیلم نمایش داده می‌شود با وجود آنکه 15 سال از ساخت آن گذشته و بارها تکرار و پخش شده است ترجیح مخاطبان برای دیدن مجموعه تلویزیونی در ساعت بعد از افطار است و غالباً به جای سرباز آن مجموعه را می‌بینند. امروزه که عصر طلایی سریال‌سازی در تمام جهان است از آمریکا و اروپا گرفته تا همین ترکیه همسایه خودمان واقعاً سریالی چون سرباز با هیچ معیاری همخوانی ندارد! در زمانه‌ای که نتفلیکس تمام قسمت‌های یک فصل از سریال را در یک تاریخ مشخص در دسترس مخاطب قرار می‌دهد انتظار مخاطب بسیار فراتر از این دست سریال‌هاست.
برخی بر این اعتقادند که شاید اگر برای پخش این سریال به عنوان یک کار متفاوت، رویکردی دیگر اتخاذ می‌شد شاید موفق هم می‌بود مثلاً در آخر شبهای پاییز و زمستان، زمانی که کسی توقع پخش سریال ندارد آنرا در جدول پخش می‌گذاشتند. با این حال هم باز به نظر نمی‌آید که سرباز می‌توانست موفق باشد از اساس باید گفت مشکل عمیقتر اززمان پخش، ماه رمضان و ... است. پخش و دیدن یک سریال نیازمند پارامترهایی چون جذابیت و ویژه بودن موقعیت دراماتیک داستانی و شخصیت‌هاست که درسربازاین مهم حلقه مفقوده است. دیگر وارد مباحثی چون تولید سریال سرباز و هزینه آن از بیت المال و ... نمی‌شویم چون الان هر کسی به اندازه کافی از این دست اطلاعات و تحلیل‌ها خبر دارد. تنها می‌توان گفت با یک ارزیابی ساده پی می‌بریم سریال سرباز بیشتر سربار رسانه ملی است تا سرباز آن.
منبع: عصر ایران